LA DOUCE OP LEEFTIJD

Het is momenteel goed kersen eten  in de Vallei van de Orb en voor 6 euro de kg laat je ze natuurlijk niet hangen. Maar niet alleen kersen, ook aardbeien bij de vleet en op de markt al de eerste abrikozen. Nog wel Spaans, maar dat wordt nu wel snel anders. Genoeg abrikozenbloesem gezien dit voorjaar en geen vorst om het feestje alsnog te bederven. Het doosje dat mijn groentenvriend me wekelijks langs brengt, wordt met de week weer voller. Nog altijd asperges, ook doperwtjes en tuinbonen. Een  krop sla, waar ik een week van kan  eten, verse uien en een flinke bos platte peterselie. En natuurlijk als bonus een citroen uit de tuin van zijn zus en eitjes van de kippen van de buurvrouw. Alles van hier boven in het dorp. Localer kan  je het niet krijgen. Alles bio, dus gezonder ook niet. En mochten deze heerlijkheden toch niet voldoende zijn, dan is er natuurlijk altijd de markt. Gedeeltelijk overdekt met een slager, visboer en heerlijke oesters. Ritueel voor de dinsdagoch...

Het leven is een feest, maar die slingers....dat is aan jou. Als je alleen woont best een klus. Als buitenbeentje/eigenheimer heb ik geen groot sociaal netwerk. Iedere dag dus zelf de trap op met hamer en spijkers. Maar er zijn van die dagen....het liefst 24 uur lang met je hoofd onder je kussen. Komen er vrienden langs en ook nog mooi weer, kan je samen de Caroux op. Met elkaar genieten van al dat prachtige, iedere dag groener wordende groen - een wandeling als door een sprookje. Dan samen kokkerellen en eten, nog mensen voor koffie? Laat die slingers maar even hangen.   Een babbeltruc, de franse fiscus, een  printer die niet wil printen. Waar heb ik dat ding voor. Oneindig gepruts - aan/uit - nieuwe software. Resultaat no nada. Te zwaar voor het raam, dus laat maar ff. Mijn imposante cardioloog was heel tevreden met mijn hart. Maar ik niet met mijn cardioloog. Franse arrogante artsen - één van de weinige dingen, die ik nog niet kan pruimen. Nu eerst een jaar r...