Het is goed kersen eten.....

Het is momenteel goed kersen eten  in de Vallei van de Orb en voor 6 euro de kg laat je ze natuurlijk niet hangen. Maar niet alleen kersen, ook aardbeien bij de vleet en op de markt al de eerste abrikozen. Nog wel Spaans, maar dat wordt nu wel snel anders. Genoeg abrikozenbloesem gezien dit voorjaar en geen vorst om het feestje alsnog te bederven. Het doosje dat mijn groentenvriend me wekelijks langs brengt, wordt met de week weer voller. Nog altijd asperges, ook doperwtjes en tuinbonen. Een  krop sla, waar ik een week van kan  eten, verse uien en een flinke bos platte peterselie. En natuurlijk als bonus een citroen uit de tuin van zijn zus en eitjes van de kippen van de buurvrouw. Alles van hier boven in het dorp. Localer kan  je het niet krijgen. Alles bio, dus gezonder ook niet. En mochten deze heerlijkheden toch niet voldoende zijn, dan is er natuurlijk altijd de markt. Gedeeltelijk overdekt met een slager, visboer en heerlijke oesters. Ritueel voor de dinsdagochtend - even een oestertje prikken. Maar ook bijzonder brood uit de Auvergne. Melk, joghurt, fromage frais en de heerlijkste kazen van de Larzac, een gigantisch plateau wat verder naar het Noorden. In NL nooit geweten, dat een eenvoudig leven in Fr. zo zalig, zo ongecompliceerd en zo  gezond kon zijn. Zou ik dan veel eerder zijn gekomen....

Vanochtend vroeg prachtig licht. Te mooi om te blijven liggen. Een glas water, een banaan en dan snel naar beneden - de Orb. Vroeg licht over water, altijd bingo! Terug langs de bovenweg - het smalle pad  langs de oude wijngaarden. Verderop een vervallen châtaignière - diepe scheuren, een vermolmde deur, het dak is al jaren geleden verdwenen. Ik houd van dit bouwsel. Zou het best willen kopen om er heel voorzichtig een klein beetje aan op te knappen. Vòòr dat hier rond 1900 begonnen werd wijn te verbouwen, waren kastanjes nog de enige bron van uiterst schamele inkomsten. Nu zit ik er soms een uurtje te lezen. Thuis snel ontbijt, stretchen, douche, de was, tijd voor koffie. Dan naar beneden naar de Cour, nu toch snel de buitenstudio bruikbaar maken. Het wordt eindelijk warm deze week. De rozen barsten bijna uit hun voegen, een waanzinnige waterval van crême wit en schraal roze. Beeldschoon, maar toch is er iets dat me zorgen baart. Werd ik hier een paar jaar geleden soms bijna tureluurs van het gezoem van de zwarte houtbeien, nu heb ik nog maar een enkele gezien. Ook andere bijen  en insecten, en ook vogels  laten het afweten. De zondagsrust wordt vandaag alleen doorbroken door het geluid van water in de oude béjal. De oude manier van natuurlijk waterbeheer voor tuinen, akkertjes  en wijngaarden. Iets hebben we nog weten te behouden. Maar verder.....