What a life!!!

 Je hoort wel dat de babyboomers - geboren tussen '50 en '70 - de beste kansen hadden op een succesvol en gelukkig leven. Ik ben van voor die tijd. Toen de boomers begonnen met feesten, was ik net bezig een bedrijf en een gezin te stichten. Maar toch.... Vandaag is het 57 jaar geleden dat ik in Rotterdam mijn bull kreeg - Drs. Sociale Wetenschappen. Over twee weken op 30 juni 21 jaar geleden dat ik in Groningen de kunstacademie succesvol afsloot. Twee mooie opleidingen, twee gouden kansen, beide ten volle benut. De eerste vooral financieel. Als academicus en  ambtenaar - toen nog een zekere baan voor het leven - meteen een goedkope hypotheek en voldoende salaris om het bedrijf van mijn echtgenoot mee te financieren.......nu nog naast mijn AOW een minipensioentje. De academie leverde inhoud, scherpte mijn  oog en gaf mij de kans jaren lang fantastische foto's te maken en daarvoor veel en ver te kunnen reizen. Tussen de twee episodes een fotostudio, een kunstgalerie en een houtkachelbedrijf opgezet.  Alle drie op geen andere basis dan een beetje techniek, een goed oog, enig lef en het gezonde verstand om altijd de menselijke maat te houden. Boekhouden leerde ik bij mijn moeder aan de keukentafel. 

En dan onverwacht - beetje geholpen door COVID - 5 jaar geleden het vertrek naar Frankrijk. Een leuk oud huis met een alles bepalende tegelvloer. Het enige dat ik meebracht een kast vol boeken en een restje meubels, hier aangevuld met dit en dat bij de brocante. Voor mij geen bankstel zoals bij Mien. Eindelijk ruimte voor de bohemien - helemaal mijzelf - zoals ik altijd geweest ben. Een auto vol deuken - die smalle wegen omzoomd met die stenen muurtjes  - hij moet rijden, de rest stoort me geen meter. De kleine Cour omgetoverd tot een wat  tropisch oerwoud. Lezend in de schaduw kriebelt de bamboe in mijn oor. Een minimale buitenstudio, waar ik onbeperkt mag kliederen. Heel veel lopen en nog altijd fotograferen. De camera is veranderd, het oog niet. De heerlijkste groenten, het mooiste fruit, brood, kaas, vis - allemaal bio, thuis aangeleverd of gehaald op de markt. Koffie met een vers croissantje - altijd een feestje. 

Niet de hele opbrengst van  het oude huis besteed aan het nieuwe. Nog volop mogelijkheid om ver te reizen. Die kriebel heeft mij nooit verlaten. Vorig jaar Japan, dit voorjaar Namibië, deze kerst naar het uiterste noorden van  Noorwegen. Even terug in een vorig leven. En daarna....  Zolang de gezondheid het toe laat en mijn benen mij kunnen dragen nog heel veel. Natuurlijk wel rekening houdend met de leeftijd. Terugkijkend over de bergen en natuurlijk ook - met zo'n leven -  de nodige dalen: What a life!!!

Helaas  - dit aardse paradijs stopt bij mijn voordeur.  De wereld daarbuiten in no time veranderd in een helse lawine.  Sociale-, politieke-, technologische- en ecologische bedreigingen alom en met de dag sneller en groter. Ik kijk sinds ik hier woon geen tv en open slechts met de grootste aarzeling de nieuws app. Mijn bubble zal het waarschijnlijk niet meer raken. Maar die van mijn kleinkinderen.....Wat een puinhoop hebben we voor ze achtergelaten. En er ook maar het meest minimale aan te veranderen gaat ver buiten mijn kracht en macht. Aan mij slechts de zorg, dat ik in ieder geval rustig blijf slapen. Niet eerlijk....nee, maar what else.....