Onrust.....
Hier gekomen om meer sober te leven. Amsterdam was superchique en prachtig, maar al dat gelikte, het paste me niet. Terug naar een oud huis met al zijn charme en gebreken. Maar deed ik ook dit weer te perfect? Moet zo'n verandering in meerdere stappen....was de breuk de eerste keer niet groot genoeg? In die 5 jaar hier ben ik behoorlijk veranderd. Geniet meer dan ooit van het gewone alledaagse, van een goed leven is mij goed genoeg. De storm in mijn hoofd wil niet gaan liggen. Voelt zich niet thuis in zijn eigen huis. Het wil wat anders, meer elementair, meer sober.
Jaren fotografeerde ik heel gewone dagelijkse, levende interieurs op meerdere plekken in de wereld Niet omdat ze mooi waren, maar omdat ze voor mij goed voelden. Niet ieder huis voelt als een thuis. Breekt mij dat nu op? Hoe is dat bij anderen. Allemaal happy nu het paleis is voltooid?
In mijn keuken hangt een foto van het huis van Palaga - een dame van toen 84 - in een klein Russisch dorpje vlak over de Finse grens. Zij had electra als er electra was. Water uit de rivier, dus in de winter - meters sneeuw en tot -40 - iedere dag eerst een nieuw gat. Voldoende hout om het huis te verwarmen, maar wel zelf zagen en kloven. Het huis met het hartje is natuurlijk buiten. Er wonen nauwelijks jongeren in het dorp, die even een beetje kunnen helpen. Ik denk vaak terug aan Palaga. Zij was in dat dorp geboren, opgegroeid, getrouwd, verschillende keren gescheiden omdat de mannen aan de drank gingen. Alleen haar kinderen groot gebracht door - zoals iedereen in het dorp - in de bossen te werken.
Zelf woon ik ook in zo'n klein dorpje met eeuwenoude huizen. Oude families, die elkaar regelmatig het leven zuur maken. Onder de nieuwere bewoners niet veel cohesie. Iedereen koning in zijn eigen rijk. Ik ben zeker niet de makkelijkste, Ben door de jaren en de omstandigheden geworden tot wie ik ben. Hoe nu verder....De wereld - veraf en nabij - drukt me te veel op mijn schouders. Daar iets aan veranderen is ver buiten mijn macht. Lukt het me niet met anderen, dan maar zonder. Een ruim huis, maar in de natuur. Nee, zo basic als Palaga hoeft niet, maar ook niet meer alle luxe. Een authentiek huis, waar ik niet meer veel aan zal veranderen. Het huis is het huis en ik ben ik, beide met onze eigen geschiedenis. Niet meer proberen het naar mijn hand te zetten.
De afgelopen week in de Cevennes - een aarzelend onderzoek naar wie weet het andere..... Een oerdegelijk, stoer huis met 12 kamers. genoeg om alleen op het rez de chaussée te leven. Oh nee!!! hoorde ik van verschillende kanten. Juist als oudere heb je behoefte aan meer comfort. Een modern huis met schuifpui, voorzien van alle mogelijke gemakken. Is dat waar....? Ik geloof voor mij zit dat anders. Tot op hoge leeftijd kan je meer dan je denkt. De Palaga's op de wereld hebben mij dat geleerd en bewezen. En gaat het verkeerd, dan is het ook goed. Beter sterven, waar je het liefste bent, dan ergens in een hospitaalbed, verlaten en vergeten. En natuurlijk ben ik ook in deze droom zo inconsequent als maar enigszins mogelijk.
Graag veel ruimte om alles te doen wat me bezig en in vorm houdt - zowel binnen als buiten. In de winter me beperken tot slechts een enkele ruimte..... totdat de zon weer binnen schijnt. Zal het me met 81 lukken om deze droom te verwezenlijken. Of heb ik toch minder kracht, dan ik mijzelf op dit moment toe dicht. Wat er ook gebeurt, ik ben bezig het huis te ontdoen van al het onnodige. Ook nu geeft dat al een gevoel van opluchting. Bouwde zowel op het gebied van houtkachels als van kunst een mooie nalatenschap. Overtollige resten te laten voor anderen is niet mijn stijl. Wat ik nodig hebt blijft, the rest may go! Wil niet over de grenzen van mijn bestaan heen leven. Eén moeilijk, prachtig, interessant en rijk leven is voor mij meer dan genoeg.
Reacties
Een reactie posten