Soms moet het gewoon even......

 

Keurig blauwgelakte teennagels op de rand van een zwembad in het zuiden van België - op weg naar La Douce! Een herinnering op FB van 6 jaar geleden. Die ochtend mijn expositie in Arti afgebroken. Een indrukwekkend einde van een onverwachte carrière - van genoten en tot op de bodem leeggedronken. Een jaar gewerkt aan deze expo, veel technische en praktische problemen. En vooral veel twijfels - hoeveel kwetsbaarheid kan je, mag je, durf je te tonen. Het sluitstuk van een verhaal, waar ik 15 jaar eerder mee was begonnen..... Na de lunch auto gepakt en weggereden. Klaar met het oude, benieuwd naar wat komt...... Een fijne gite in de Pyreneeën, eerste kennismaking met de Hérault, huis zoeken, COVID en nu al bijna 5 jaar hier genesteld.

Natuurlijk fotografeer ik nog altijd, maar nu "what you see is what you get". Geen andere bedoelingen of betekenissen. Ik schrijf, lees, knutsel, schilder wat en probeer te tekenen. Vergis je niet, als je in zo'n klein gehucht gaat wonen, moet je wel je zelf kunnen vermaken. Niet gezellig winkelen, concert, theater, bios, geen TV - ik kan de beelden niet meer verdragen. Dagelijks wat rekken en strekken en lange stukken lopen. Heb geen hond nodig om mijzelf uit te laten. Geniet van de wilde natuur hier en word nog iedere dag sterker. Wonderbaarlijk hoeveel er ook op hogere leeftijd nog valt te winnen. Moet ook wel als je alleen woont. Jij bent de enige, die je op de been kan houden. Was hier een tijd niet altijd zo fit en de paniek van toen staat me nog helder voor ogen.

Een rare zomer dit jaar. In juni veel te nat, maar de Caroux beschermde ons tegen de vuistdikke hagel. De canicule ook hier een stuk minder - we hebben de 40C niet gehaald. Wat vroeger op en wat later naar bed, daartussen een heerlijk middagslaapje. En zo werd er toch redelijk gelopen en kon ik in de buitenstudio wat blijven werken. En nu einde juli loop ik in trui en langebroek. Het moet toch niet gekker worden.....Wie zei, dat je in Zuid Frankrijk door de hitte niet meer kon  leven. 

Langzaam komt om me heen de toeristenstroom op gang, maar wel een stuk  minder dan vorige jaren. Ik hoef er niet van te leven, maar het houdt wel veel van onze leukste voorzieningen in stand. Alleen met een goede zomer houden die kleine bedrijfjes het hoofd boven water. Een redelijke rij bij de geldautomaat en op de markt bij de kaasboer. Op de terrasjes langzaamaan drukker, gezellig! Regelmatig is het gesprek bij de buurtafel te volgen. 

Het is goed leven hier in vallei van de Orb, prachtig en ook best uitdagend om te blijven onderzoeken. Voel me op het moment fitter dan ooit. Misschien daarom ook het groeiend verlangen om toch nog één keer te verhuizen? Nog één keer helemaal opnieuw beginnen.....maar dan wel een stuk meer sober - meer ruimte, meer licht, minder fratsen. Huizen inrichten was en blijft het grootste plezier in mijn leven. En waar ik 5 jaar geleden nog tegenop zag, kan ik nu (in mijn hoofd) veel makkelijker klaren. Door al dit goede leven wel een stukje ronder geworden. Helaas NL-maat kleding is hier lastig te krijgen. Dan maar een paar stapjes meer en een hapje minder. Nu heeft het lijf weer de juiste maat. Maar pas op,  vooral niet overdrijven. Soms moet het gewoon even...